* BLOG * Zelfcompassie

Ik was nog geen kwartier binnen bij de eerste afspraak van de psychologe en toen kwamen de eerste vraag: ben je hooggevoelig? Iets waar ik deze zomer zelf achter gekomen was, werd bevestigd. Dus toch! Jarenlang had ik mijn dochter en ook andere kinderen en ouders gecoacht op hooggevoeligheid en daar als ouder naar te luisteren, bij stil te staan en op te anticiperen. En nu was ik het zelf ook? Dat kwartje was gevallen. Hooggevoelige mensen gaan sneller over hun grenzen, vertelde ze. Het zit dus al in mijn genen...

Na jaren geen tijd voor mezelf nemen, over mijn grenzen gaan, mezelf vergeten en voorbij lopen, ging de ‘batterij’ afgelopen zomer uit. Het was genoeg; mijn lichaam begon te protesteren. Het ‘aan staan’ eiste zijn tol. Het werd hoog tijd dat ik naar mezelf ging luisteren en mezelf serieus nemen. In de jaren ervoor vroegen mensen het me regelmatig: ‘Hoe doe je dat toch? Je houdt zoveel ballen hoog?’ Ik dacht daar niet over na, ik deed het: gewoon. En vooral dat: het was gewoon’ geworden. Het is niet gewoon om jezelf te vergeten en over je eigen grenzen te gaan. Daar is allesbehalve iets gewoon aan. Toch deed ik dat! Het zat erin als kind, in mijn genen, in mijn opvoeding, in mijn systeem, in mijn zijn. Het was een manier van zijn geworden. ‘Aan staan’ was dus gewoon geworden. Die knop moest om, maar hoe? Met hulp van mijn nicht en haar kinesiologie en een psychologe ging ik op zoek,.. op zoek naar mezelf. 

Als het affirmatiekaartje ‘lief zijn voor jezelf’ getrokken werd bij een coaching en ik de betekenis uitlegde aan een jonge coachee begreep ik het, maar voelde het niet. Toen ik onderstaand artikel online las, op Psychologie Magazine, voelde ik het verhaal, in plaats van het alleen te lezen. Dit is waar ik al die maanden, vanaf de zomer, mee bezig geweest was. De kop: ‘Bijna 80 procent van de mensen vindt het makkelijker om begripvol en vriendelijk te zijn voor een ander die het moeilijk heeft, dan voor zichzelf. Terwijl zelfcompassie juist is wat we nodig hebben, weten de experts’ kwam binnen. Dát is dus wat ik gevoeld heb, waar ik mee aan de slag moest. Eigenlijk iets wat mijn lichaam aangegeven heeft. Niets, maar dan ook niets, is zo belangrijk als goed voor jezelf te zorgen. En nu hoor ik je denken: jawel, voor je kinderen! Tuurlijk, maar dat kun je ook alleen pas als je als ouder jezelf kent en jezelf serieus neemt, in al zijn facetten.

Artikel in Psychologie Magazine: Lief zijn voor jezelf